VL Column: Wachten tot de pleuris uitbreekt

"Als je tijd hebt om te mediteren, heb je blijkbaar tijd over.” Aldus mijn gesprekspartner tijdens een discussie die ik al veel vaker heb gevoerd. In onze Westerse wereld hebben we status, succes en geld massaal boven onze gezondheid geplaatst. Pas als we te maken krijgen met de afwezigheid ervan, zien we de waarde in. Iedereen kent wel iemand die zijn leefstijl 180 graden omgooide na een enge diagnose.

Waarom wachten we tot de pleuris uitbreekt? 

Omdat aan je gezondheid werken een privilege is, vond de auteur van een stuk dat ik laatst las. Niet iedereen zou de tijd, middelen en ruimte hebben om dit zomaar te doen. Ik zie dat anders. Natuurlijk kunnen omstandigheden het lastig maken, daar ben ik het mee eens. Maar tegelijkertijd denk ik dat we onszelf onderschatten. We creëren niet de tijd, ruimte en middelen. We laten alles behalve onze gezondheid eerst komen. Totdat dat niet meer kan.  

Kijk daarentegen naar Aziatische landen, waar gezond leven in de basis al veel meer verweven is met het dagelijks leven. In Japan fietsen of wandelen mensen veel naar werk of school, in Zuid-Korea zijn kimchi en gefermenteerde groenten vaste prik en in India wordt al duizenden jaren yoga beoefend. Niet als luxe ontspanningsmoment, maar als onderdeel van het dagelijks leven. Elk land kent zijn eigen uitdagingen, maar deze voorbeelden laten zien dat gezondheid ook zonder luxe of overvloed de basis is. Als het daar kan, waarom hier niet?

Aan je gezondheid werken als privilege bestempelen kan een slimme truc van je brein zijn om alles bij het oude te laten. Het maakt gezonde keuzes onbereikbaar (“nu even niet”). Het verzacht ook het ongemak dat je voelt als je weer iets anders belangrijker maakt. En ik snap het. Als je to-do lijst eindeloos is en je niet alleen alle ballen hoog houdt, maar er ook nog mee jongleert, verlangt je lijf vanzelf naar patat met mayo, een reep chocola, uren scrollen en een wijntje om te ontspannen of verdoven.

Maar of jij je gezondheid nou wel of niet op één zet, het blijft de basis van waaruit je leeft. Eten, bewegen en leven moet je toch. Iedere dag. Waarom dan niet meteen op manieren die je ondersteunen in plaats van ondermijnen? 

Er zullen altijd redenen zijn om iets anders voorrang te geven. Maar het omgekeerde is óók waar. Je kunt er vandaag nog voor kiezen om je gezondheid een beetje (of een stuk) hoger op de lijst te zetten. Dat is geen luxe, maar leven.