VL Column: Mijn ontsnapping uit long-covid

Noodgedwongen achter gesloten gordijnen. Geen geluid, geen daglicht, geen beweging. Geen prikkels, geen gesprekken, geen gezelschap. Lopen is moeilijk, fietsen onhaalbaar, de supermarkt voelt als een enorme opgave. De leefomgeving krimpt, naasten worden voltijd mantelzorger, volwassenen trekken weer in bij hun ouders. Er is geen medische hulp, geen behandeling, geen hoop. De eerste euthanasie aanvragen liggen op tafel. 

Mijn hele lichaam verstijft. Met pijn in mijn buik lees ik de verhalen van de long-covid patiënten in De Volkskrant. Ik herken het maar al te goed. Een paar jaar geleden lag ik er zelf zo bij. Van de een op de andere dag kon ik niks meer verdragen. Ik ging naar bed, waar ik vervolgens het hele jaar lag. Deuren en ramen gesloten, want zelfs de auto die voorbij rijdt was te veel. Het betekende elke dag kiezen. Douchen of thee zetten. Met mijn partner ontbijten of een vriendin appen. Kan ik vandaag een blokje om het huis of blijf ik op de bank? Overbelasting lag altijd op de loer, met grote kans op terugval, waar ik weken van moest bijkomen. De cirkel creëerde angst, voor het moment en voor de toekomst. 

Er is inmiddels genoeg wetenschappelijk onderzoek dat aantoont wat er misgaat in het lichaam bij long covid. Het immuunsysteem slaat op hol, het zenuwstelsel raakt ontregeld, bloedvaten beschadigen en darmen functioneren slecht. Waarom deze groep mensen zo ziek is geworden, is een raadsel. Net als een mogelijke behandeling. Artsen weten niet wat ze moeten en verwijzen naar het expertisecentrum, waar slechts 1% van de patiënten terecht kan. ‘Een ellendige cocktail van eenzaamheid, machteloosheid en uitzichtloosheid’, schrijft De Volkskrant. Dat is het. 

Ik ben dankbaar dat voor mij het dubbeltje de goede kant op is gevallen. Ik ben hersteld. In de reguliere zorg vond ik niet de juiste hulp, dus zocht ik verder. Via mesologie richtte ik me op het opruimen van het virus. Een psychosomatisch therapeut hielp me de verbinding met mijn lichaam terugvinden, met balans en coördinatieoefeningen. Voor de ontstane angst en depressie schakelde ik mentale hulp in. Het was zwaar. De energie die ik had, ging naar deze afspraken. Met maximaal één bezoek per twee weken. 

Spontaan leven en zonder nadenken door de dag bewegen, dat is voor mij gezondheid. Mijn ziekteproces heeft bijgedragen aan nog meer passie voor mijn dagelijks werk: mensen laten ervaren wat leefstijl kan betekenen. Kijkend naar mogelijkheden, naar kleine veranderingen die verschil maken. Maar dan moet het wel kunnen. Er moet een ingang zijn om de cirkel te doorbreken. Een kleine aanpassing in voeding, in rust of een prikkel die het lichaam weer vertrouwen geeft. Het zijn eenvoudige handelingen die verrassend veel in beweging zetten. Een klein begin dat uitzicht geeft op leven.