Het zijn weken van uitersten. Het wereldbeeld is opeens veranderd en zonder dat ik het doorheb, werkt iedereen ineens weer thuis. Door de straten van de steden lopen mensen met bedekte gezichten en zelfs in de scholen van onze kinderen is dat het nieuwe beeld. In deze weken laaien de discussies en meningen op, soms nog ongenuanceerder dan we de afgelopen maanden zagen. In deze weken werden velen opnieuw geraakt in pijn, onzekerheid, verdriet.
Deze weken waren voor ons weken van cruciale beslissingen nemen, als gevolg van de maatregelen die door de overheid gecommuniceerd werden. Beslissingen die niet even makkelijk waren, maar die vooral aan je knagen, als je ze zou nemen vanuit angst of pijn. Dat is niet de plek waarvan ik wil werken, waarvan wij willen werken, zelfs niet als dat gevraagd lijkt te worden. En gelukkig ben ik me daar heel goed bewust van.
Op zo’n moment
gaan wij niet in de actie,
reactie of versnelling.
Juist op zo’n moment
nemen we een stap terug.
En vragen wij ons af
wat er werkelijk
van ons gevraagd wordt
met wie wij zijn,
waarvoor wij hier besteld zijn.
En wie wij kiezen te zijn.
Met wat nachten reflectie konden wij dan ook beslissen, dichtbij onze identiteit en vanuit de toekomst die wij voor ons zien. Van daaruit kwamen de woorden richting de teams en konden wij de juiste mensen met de juiste vorm op de juiste tijd informeren en kon iedereen in die lijn in de actie. Waarna er iets bijzonders gebeurde…
Direct na het verzenden van het bericht over beslissingen en aanpassingen kregen wij tientallen mails en berichten van mensen uit onze teams. Mensen die de passie hebben en de moed om het anders te doen. Mensen die vaak het gebaande pad hebben verlaten om hun missie te volgen. Die mensen, uniek stuk voor stuk, die gaven hun intense dankbaarheid aan. Dat ze juist nu bij onze organisatie horen. De centrale boodschap van al die berichten was dat ze leiderschap zien, openheid en helderheid in keuzes en communicatie, dat ze autoriteit en authenticiteit zien. Dichtbij de waarden van wie wij zijn.
En dat was exact
de bedoeling.
Of precies zoals het ook is.
Want daar is het
waar we beginnen.
Bij wie wij zijn en
wat wij hier
te doen hebben.
Zoals het hoort,
denk ik.
Het is een onuitgesproken afspraak van ons omtrent samenwerken, een afspraak die voor ons zo normaal is. In de wereld is dat echter in zijn algemeenheid niet normaal. De manier waarop wij steeds keuzes maken, vanuit de stilte en vanuit wie wij zijn is niet normaal. De manier waarop wij ons organiseren als een gelijkwaardig netwerk is niet normaal. De manier waarop wij in verwondering kijken is niet normaal. En de wijze waarop wij denken in kansen, ongeacht de situatie, is niet normaal. Dat is mij juist in deze tijd via allerlei wegen en inzichten heel duidelijk geworden.
Wij conformeren ons niet zonder ons gezond verstand te gebruiken aan of reageren niet op de omstandigheden van de gestelde kaders zonder dat verstand. Wij anticiperen proactief en bewegen mee met wat er is. Het lijkt een dunne lijn, maar het is wezenlijks anders. Wij kiezen voor liefde in plaats van angst. Er is bij ons respect over en weer, ondanks verschillen, ondanks een andere mening, ondanks onzekerheden voor de toekomst. Er wordt gehandeld en gewerkt vanuit een diepe bewondering en interesse voor de essentie, voor de ander en diens kwaliteiten. Er wordt niet gemarchandeerd over kwaliteit noch worden kantjes er afgelopen, omdat we met elkaar de kwaliteit zijn.
Ik heb op de universiteit veel geleerd over organisaties en culturen, ik heb jarenlang verschillende organisaties van binnen en buiten gezien en mij hard gemaakt, mijn kennis en geloof ingezet en mijn creativiteit en passie ingebracht om cultuur te veranderen en nieuwe concepten te ontwikkelen. Sommige dingen lukten goed, soms voor even. Sommige dingen waren zo weer verdwenen, omdat de stenen het niet toe lieten, omdat belangen te veel verschilden en tegen elkaar in speelden, omdat er een andere agenda was. Omdat er geen echt samen was, ook al stond dat wel zo geformuleerd in welk visie- of strategisch document dan ook.
Wij zijn niet zo van van de toren blazen. Zeker niet als het gaat over hoe wij dingen achter de schermen doen of hoe wij ons organiseren. Omdat we sommige dingen gewoon vinden en omdat we ons liever focussen op wat we hier te doen hebben: het hart raken van onze deelnemers en van systemen. Ik denk dat daar verandering in gebracht mag worden. Hoe deze manier wel werkt kan een voorbeeld zijn voor anderen.
Wij stellen vragen vanuit ons hart
Wij luisteren naar verhalen en de essentie
Wij gebruiken cijfers als informatie en niet als enige waarheid,
omdat ons gezond verstand ook een raadgever is.
Wij zien succes als een optelsom van zoveel: identiteit, leervermogen, impact, tevredenheid, naast de financiën die gezond dienen te zijn.
En ja, ook wij hebben moeilijke beslissingen te nemen.
Wij zijn inmiddels uitgegroeid tot een organisatie met ruim 80 professionals. We zijn bijna 10 jaar onderweg en hebben successen op verschillende vlakken gehad. Toeval of geluk kunnen we het nu dus niet meer noemen. Dit is wie wij zijn en dat is wat wij cultiveren, koesteren, wat we beloven en waarmaken. En dat is wat je voelt, leest en hoort, zoals deze weken bevestigd in de berichten die wij kregen.
Het is de tijd van de waarheid, van spreken vanuit het hart, van beslissingen nemen vanuit die plek. Het is mij volstrekt helder dat deze tijd er is om hele andere vragen te beantwoorden dan hoe aan te passen. Die van: waarom wij hier zijn, wat wij hier te doen hebben en wie wij kiezen te zijn. Hier. Op dit moment, met alles wat we met ons meedragen. Jij, Ik. Wij.
Ik had nergens anders liever willen zij dan nu, in deze tijd. Het gaat er om. Nu. Wij doen er toe. Net als jij. Laat je waarheid horen. Kies jouw richting met alles wat er is, laat je richting niet bepalen door een ander. Dan kom je nimmer waar je werkelijk heen moet. Als we die krachten bundelen, dan kunnen we samen veranderen en een mooiere wereld creëren. Een wereld die wel werkt. En daar geloof ik in, zonder zweverig te zijn, zonder zakelijk te zijn, zonder label, gewoon zoals het voor mij is, met alles wie ik ben.
Laten we tonen en delen hoeveel effect het heeft als je vanuit het hart werkt en leeft en hoe dat alles overstijgt. Laten we de rimpelingen zichtbaar maken die we achterlaten.
Juist dat, dat hebben we nodig. Als bewijs. Voor onszelf en voor de ander.
De urgentie is hoog, de bewijzen zijn er, de behoefte aan een andere aanpak is er bij zowel de arts als de patiënt, waarom duurt het dan zo lang, voordat leefstijl de eerste keus is bij een chronische ziekte als diabetes type 2?
Gedragsverandering is een complex proces waaraan biologische, psychologische en sociale aspecten ten grondslag liggen. Voeding Leeft ontwikkelde een model voor gedragsverandering, voortbouwend op het reeds bestaande en uitvoerig onderzochte en geïmplementeerde ‘Integrated Model for explaining motivational and behavioral change’ (I-change model).
Je gedrag veranderen gaat niet vanzelf. Sterker nog. Je moet er hard voor werken. Zeker in het begin kan je hoofd ervan overlopen.